Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Duo Reges: constructio interrete. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? At enim sequor utilitatem. Age, inquies, ista parva sunt. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Magna laus.

Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?
Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quis hoc dicit? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?
Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.

A mene tu?: Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Nos commodius agimus.: Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Quis hoc dicit?: Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Bork: Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus
etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem
abeunt, qui venerant.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo,
elegantiam desidero.